Historia szpitala

W dążeniu do podniesienia stanu zdrowotnego mieszkańców ówczesnego powiatu kępińskiego pod koniec XIX wieku organa samorządu powiatowego zakupił odpowiedni dla szpitala teren przy ul. Szpitalnej 7.
W latach 1896 - 1897 przystąpiono do budowy gmachu, odpowiadającego już nowocześniejszym wymogom szpitalnictwa zamkniętego.
Szpital Powiatowy w Kępnie uruchomiono jeszcze w 1897 roku. Początkowo ograniczył się tylko do jednego budynku. Chorych w poważnym stanie wywożono do szpitala we Wrocławiu. W tym czasie hr. Maria z Fredrów Szembekowa z Siemianic koło Kępna przez 7 lat - to jest od 1985 r. do 1902 r. - walczyła z władzami pruskimi, aby nowo wybudowany Szpital Powiatowy w Kępnie został powierzony polskim i katolickim siostrom zakonnym. Niemcy koniecznie chcieli, aby to były siostry Niemki - ewangeliczki.
W latach 1899 do 1918 tj. przez 19 lat w Kępnie pracował wybitny lekarz medyczny dr Józef Trzciński (1861-1918). Był wielkim propagatorem pracy organicznej i wielkim polskim patriotą, często leczył biednych bezinteresownie. Na dziesięć dni przed wyzwoleniem Kępna spod zaboru pruskiego, 7 stycznia 1920 r., siostra zakonna Zenobia Czarejek ze Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek przejęła szpital od świeckich sióstr niemieckich, które w czasie wojny administrowały szpitalem kępińskim. Uciekły one pośpiesznie wraz z lekarzem niemieckim przed polskim wojskiem.
Wojsko to od 17 stycznia 1920 r. pod wodzą ppłk. Stanisława Thiela z Doruchowa objęło we władanie miasto i okolice na podstawie postanowień Traktatu Wersalskiego. Szpital kępiński był wtedy bardzo zaniedbany. Właściwie nie było bielizny, ani leków czy też urządzeń dla chorych.
Siostry Boromeuszki dołożyły wszelkich starań, aby szpital prowadził szeroką działalność leczniczą. Dbały również o to, by jego organizacja, wyposażenie i użytkowanie były na wysokim poziomie.
W 1927 roku leczyło się w Szpitalu Powiatowym 471 chorych (w roku 1925-293, a w roku 1926 - 398 ). Ogólna liczba dni leczenia w 1927 roku wynosiła 10544. Na jednego chorego przypadało więc przeciętnie 22,4 dni leczenia. Przeciętnie leczyło się dziennie w szpitalu 28,8 chorych. Wypisano ze szpitala 419 chorych, zmarło 24 chorych, a pozostało na rok 1928 - 28 chorych.
W roku 1933 Szpital Powiatowy w Kępnie dysponował 23 łóżkami, a w 1943 r. 46 łózkami. Kapelanem szpitala do 1.9.1939 r. był prefekt w miejscowym gimnazjum ks. Wiktor Sobecki, późniejszy więzień obozu hitlerowskiego w Dachau.
W 1939 r. ordynatorem szpitala kępińskiego był lek. Jan Ross. Do wojny w 1939 r. działała w Kępnie Kasa Chorych.
Organizacja służby zdrowia w Kępnie, w pierwszych miesiącach po wyzwoleniu, nie była łatwa. Brak było przede wszystkim kadry lekarskiej i wyposażenia.
Powstały 23 stycznia 1945 r. Tymczasowy Polski Komitet Obywatelski w Kępnie utworzył m.in. "Sekcję sanitarną i uruchomił Szpital Powiatowy".
Na ordynatora i kierownika szpitala powołano lek. Mieczysława Marszałka.
Liczba chorych w szpitalu sięgała rocznie tysiąca leczonych. Szerzyły się wówczas różne choroby takie jak: tyfus, błonica, gruźlica i choroby weneryczne.
Z dniem 01-06-1951 roku, uruchomiono Powiatową Stację Pogotowia Ratunkowego. Drugim organizatorem i dyrektorem szpitala kępińskiego był dr Radek. Po nim długoletnim dyrektorem (1946-1973) był lek. Stanisław Zimniak. Wniósł on ogromny wkład w rozbudowę szpitala. Stanisław Zimniak uważany jest powszechnie za tego, który w sposób zasadniczy zmienił wizerunek szpitala w Kępnie, rozbudował go i unowocześnił. Za jego dyrektury powstaje w 1970 r. Oddział Laryngologiczny, a istniejący od 1958 r., 50-łózkowy Oddział Gruźliczy w Grębaninie zostaje przekwalifikowany najpierw na Oddział dla Przewlekle Chorych, a następnie w 1983 r. na Oddział Leczniczo-Rehabilitacyjny. Szpital w Kępnie w 1973 r. liczy już 252 łóżka.
Około 1950 roku utworzono w Kępnie Przychodnię Rejonowo-Obwodową (tzw. "Ośrodek Zdrowia").
W roku 1973 odchodzi na emeryturę lek. Stanisław Zimniak, zastępuje go lek. Witold Jasiński, a cała służba zdrowia ulega reorganizacji integrującej lecznictwo otwarte z zamkniętym (utworzenie Zespołu Opieki Zdrowotnej). Od tej chwili dzieje szpitala należy rozpatrywać w ścisłym powiązaniu z Przychodnią Rejonową. Następują kolejne zmiany personelu. Od grudnia 1973 r. do końca 1980 r. stanowisko dyrektora ZOZ-u pełni lek. Jan Szymański, po nim przez blisko 5 lat lek. Eugeniusz Mizera, następnie 5 lat dr n.med. Kajetan Pakowski, od 1990 r. do września 2009 r. lek. Bronisław Pazdyka.
W 1992 r. zbudowana zostaje druga winda, w 1994r stacja uzdatniania wody dla Szpitala. Wreszcie w 1995 roku zostaje otwarty nowoczesny, doskonale wyposażony i niezwykle potrzebny Oddział Intensywnej Opieki Medycznej. W 1997 zostaje zorganizowana nowoczesna Pracownia Endoskopii. Tak wyglądały największe inwestycje. Ponadto cały czas trwały bardziej lub mniej intensywne remonty poszczególnych oddziałów, zmienił się ich wygląd, wyposażenie. Następuje systematyczna poprawa jakości leczenia chorych. Powstają 3 sale operacyjne i wreszcie kończą się wieloletnie problemy z „pierwszeństwem wejścia” na salę operacyjną.
W 2001 roku powstaje przy Szpitalu w Kępnie nowoczesna kotłownia gazowo-olejowa zapewniająca ciepłą wodę użytkową oraz ogrzewanie wszystkich budynków Szpitala.
Od października 2009 funkcję Dyrektora Naczelnego obejmuje mgr inż. Andrzej Jackowski. Przy wsparciu środków finansowych Unii Europejskiej w 2012 roku zostaje oddany do użytku 3 kondygnacyjny budynek, w którym na parterze uruchomiono nowoczesny szpitalny oddział ratunkowy wyposażony całkowicie w nową aparaturę medyczną. Na poziomie pierwszej kondygnacji zaplanowano pomieszczenia dla bloku operacyjnego, składającego się z 3 sal operacyjnych, natomiast na drugiej kondygnacji pomieszczenia dla centralnej sterylizatornii.
W październiku 2017 r. stanowisko Dyrektora Naczelnego objął lek. Jakub Krawczyk.